تو این چند روزه که نبودم با خانواده رفته بودیم حدود 250 کیلومتر دورتر از خونمون تا آب و هوایی عوض کنیم و سیزدهی بدر. تو جاده ها مناظر زیبایی جلوی چشم آدم سبز می شدن ولی چون رانندگی می کردم نمیتونستم نگاهی بهشون بندازم :(
وقتی 170 کیلومتر از مسیر طی شد به منطقه ای سر سبز و با صفا رسیدیم. خیلی منظره عالی داشت :) یعنی در حد المپیک
ولی حیف
حیف که ریسمان دوستی آدم با طبیعت خیلی محکم نیست :(
از دور که درختها دیده میشدن آدم فکر می کرد درختها گل یا میوه دارن D: نگو این میوه های فرضی ما همش نایلونه؟! حالا این نایلونا (اونم اونقدر زیاد) از کجا اومده بودن الله و اعلم؟
وقتی این صحنه رو دیدم خیلی ناراحت شدم
به خودم گفتم واقعاً بعضی از ما آدما در مورد طبیعت چی فک کردیم؟
فک می کنیم فقط خودمون جون داریم؟
خودمون تنها تو این سیاره زندگی می کنیم؟
هیچ جانداری به غیر خودمون حق حیات نداره؟
و همش خودمونیم و بس ...؟
اگه از یکی از این بعضی ها بپرسی: این همه زباله از کجا اومده؟ بدون هیچ معطلی قضیه رو میندازه گردن مسئول یه اداره. آخه یکی نیست بهش بگه آقا/خانم شما خودت هم یه مسئول هستی در قبال حفظ محیط زیست و باید تا حد ممکن به مسئولیت خودت واقف باشی و به نحو احسنت انجامش بدی!!! نه اینکه این و اون کنی و با انداختن مسئولیت خودت رو دوش دیگرون قضیه رو تمومش کنی!!!
از همه این بعضی ها عاجزانه درخواست دارم برای یه لحظه کوتاه هم که شده برن و فرهنگ کشور ژاپن یا آلمان رو مطالعه کنن (خودم وقت نمی کنم ولی چیزای زیادی در مورد فرهنگ این کشورها میدونم :)) و بعد اونا رو مقابل خودشون قرار بدن. آیا واقعاً قابل مقایسه هستن؟ (بنده خودم هم همینطور). البته که مقایسه کار اشتباهیه ولی میشه ازشون یه چیزایی یاد گرفت!!!
بیاین از این به بعد دست به دست هم بدیم تا همیشه محیطی شاداب و باتراوت و سرسبز داشته باشیم. سیزدهتون بدر :))
ایرانیا واقعا قدر این همه طبیعت رو نمی دونن... چیزی که کم کشوری اینو داره.
امیدوارم خیلی دیر یاد این مطلب نیفتن!